İSTANBUL VAN BİSİKLET TURU 19. GÜN DOĞUBEYAZIT - ERCİŞ
26 Mayıs 2013 Pazar
Sağanak yağış gece boyunca aralıklarla sürdü. Bir yandan yola devam edemeyeceğiz endişesi taşırken diğer yandan şimdi yağıp hızını alsın sabah yağmasın diye düşünüyorum. Sabah 05:00 te kalktığımda hava açıktı. Aceleyle yaptığımız kahvaltıdan sonra çadırlarımızı ve eşyalarımızı topladık.
Parke taşlı yoldan çok temkinli indim, bagajımı bir kez daha kırmak istemiyorum. Doğubeyazıtın alışveriş caddesine girdiğimizde sabah çok erken ve günlerden Pazar olduğundan henüz sessizlik hakimdi. Çay ocağını açık görüne durduk. Çaylarımızı içerken kaldırımda bekleyen 2 boyacı musallat oldu. Ayakkabılarınızı boyayacağız diye tutturdular. Bu ayakkabılar boyanmaz dedik fırçalayacalım diye ısrarlarını sürdürdüler. Uğur küçük bir bahşiş vererek ellerinden kurtuldu. Çaydan sonra yeniden yola çıktık. Bu sefer yolda money diye peşimizi bırakmayan çocuklardan kurtulduk. İrfan doğunun halkı gururludur, sen para versen bile almaz. Yoksulluğuna rağmen seni evinde misafir etmek için ısrar eder. Bunlar ne biçim çocuk para istiyor, dileniyorlar diye söyleniyor. Ben aynı düşüncede değilim. Bence bu çocuklar kendilerinde olmayan şeyin yani paranın buralara kadar masraf edip gelen insanlarda olduğunu düşünüyorlar ve o nimetten ucundan kıyısından da olsa pay almak istiyorlar. Benzer durumları güneye yaptığım bisiklet turlarında da gördüğüm için hiç yadırgamıyorum ve bu çocukları yargılamıyorum. Eğer param olsa ve verecek olsam kesinlikle buradaki çocuklara veririm çünkü onların bu tür yardıma daha çok ihtiyaçları olduğunu düşünüyorum.
Doğubeyazıta geldiğimizde bu cami mimarisi ile ilgimi çekmiş ama yanımdan geçen aracın sıkıştırması yüzünden hareket halinde fotoğrafını çekememiştim. Bu sefer camiyi görüntülemek için durdum. Cami gerçekten çok güzel ama yeri yanlış. Hemen minarenin yanı başındaki apartman hiç hoş durmamış. Ayrıca alt kattaki dükkanlarda estetiği bozuyor. Bu camiyi buraya yapacaklarına etrafı açık, geniş yeşil bir alannın içine aşağıdaki dükkanları kaldırarak yapsalardı daha ihtişamlı olurdu.
Yokuşun 2,7. kilometresinde yol kenarındakiler bizi çay içmeye davet ettiler, durduk.
Bu arkadaşlar ponza taşı çıkarıyorlarmış. Ponza taşının ne olduğunu bilmeyenler için dilim döndüğünce anlatayım. Bu taş dağlarda toprak tabakasının hemen altında bulunan kolay işlenen bir taş. Bu taşlar çıkarıldıktan sonra öğütülüp kaba kum haline getirilip sevk ediliyorlar. Çimento ile karıştırılarak bloklar halinde dökülüyorlar. Taşın özelliği hafif olması, kolay işlenebilmesi ve ısı izolasyonu kabiliyeti. Blok halinde dökülen taşlar inşaatlarda duvar örmede tuğla yerine kullanılıyorlar. Yani bizim ticari adı ile bildiğimiz Ytong tuğla.
Çay faslında İrfan yolu sordu. 15 km sonra biteceğini söylediler ama 2.7 km çıktığımızı hiç hesaba katmadılar. Bizim için metrelerin önemi var. Yokuş bundan sonra daha da dikleşiyormuş.
Arkadaşlara çay için teşekkür edip kaslarımı daha fazla soğutmamak için yola devam ettim. Arka planda ponza taşının öğütülmüş halini görüyorsunuz. Yerde de blok haline getirilmiş ponza taşı görünüyor.
Yokuşun 6. km sinde durup mola verdim. Bu arada arkadan gelen Uğur bana yetişti. Uğurda bulunan muzdan birer tane yiyip yükünü hafiflettik. Yokuş gerçekten çok sert 3 km de bir mola vermemiz gerekecek dedim. Uğurun ardından kısa süre sonra bende hareket ettim.
Hızımı biraz daha azalttım. İleride bir köy göründü. Köyün görünmesi ile birlikte köyden köpek havlamaları yükselmeye başladı. Belli ki köpeklerde bizi gördüler.
Uğurla aramızdaki mesafe bazen çok açılıyor, Uğur dinlenmek için durduğunda yeniden kapanıyor yakalıyorum. Bazende durup dinleniyor ben yaklaştığımda yeniden hareket ediyor.
Yokuşun sonuna doğru yol inşaattan dolayı bozuldu. Birde karşıdan esen sert rüzgar işin tuzu biberi oldu. Gözüm km saatinde ama rakam adeta çakılıp kalmış bir türlü değişmiyor. Uğur yol kenarındaki inşaat işçileri ile sohbet edip soluklanırken yola devam ettim.
Geçide ulaştım. Yokuşun son 9 km sini kendime bir tempo belirleyip hiç mola vermeden çıktım.Yol çalışması yüzünden Tendürek Geçidi Rakım 2644 metre tabelası yerinde yok.
Çobanlar Uğurun peşine düşüp para ver diye tutturdular. Sürekli vız vız abi para ver, paramız yok, anamız yok babamız yok. Paramız yok. Uğur çobanlarla laf yarışına girişti.
- Paranız olmaya bilir ama sürünüz var.
- Abi sürü bizim değil biz çobanız.
- Bu koyunların tanesi ne kadar?
- 150 TL.
- Bak bir sürü koyun var, sürü sahibiniz zengin. Ondan para isteyin.
- Abi bakkala gitmek için 4 TL istiyoruz vermiyor, bizi dövüyor.
Uğur çantasından 5 TL çıkarıp verdi, aranızda paylaşın dedi. Bana doğru hareketlenen çobanları o emekli onda para yok diyerek kahramanca engelliyor. Bu sefer diğer çoban Uğurun yakasını bırakmıyor para diye. Uğur paylaşın diyor ama çoban o bana vermez diye tutturuyor. Sonunda Uğur son param diyerem çıkarıp ona da 3 TL verdi. Burada para harcayacak yer yok. Dağın başındayız. Rüzgar çok şiddetli esiyor. Rüzgarlığımı giymeme rağmen üşüyorum. Korunmak için yol çalışması nedeniyle oluşmuş tepenin ardına sığındık. Burada geçen yıl PKK yol kesip 12 TIR ı yakmış.
Uğur beklerken yol işçilerinin kendisine ilettiği bir olayı anlattı. Birkaç gün önce buradan geçen 2 yabancı bisikletçi yukarıda para isteyen çobanlar tarafından dövülünce ağlayarak geri gelmişler. Beklerken ortaya bir küçük çocuk daha çıktı. Oda para istiyor. Bu işin tadı iyice kaçtı. Kesinlikle şiddet ve kaba kuvvet görmedik ama bitmeyen ısrarlar ve neredeyse her taşın arkasından çıkan çobanlar ve sert esen rüzgar nedeni ile İrfanı beklemekten vazgeçip inmeye karar verdik.
Az sonra sol tarafımızda bir yayla yerleşkesi gördük. Buradaki 3 çocuk bizi görünce para diye yola fırladılar. Bu arada karşıdan gelen arabanın altından son anda kurtuldular.
Buralar gerçekten değişik bir dünya. Yaşam sert ve hoyrat. Ayakta kalabilmeniz güç kalabalık olmaktan geçiyor. Onun için çok sayıda kardeşe sahip olmak hem ekonomik açıdan hemde fiziki güç açısından bir avantaj. Yol üzerinde terk edilmiş bir kontrol noktasına geldik.
Binalar boşaltılmış. Yerde jiletli telden oluşturulmuş engeller hala duruyor. tepelere yüksek gözetleme noktalı betondan yapılmış korunaklı yeni karakollar göze çarpıyor.
Yolda giderken haberlerde izlediğim mayın haberleri aklıma geldi. Bu yolun neresine mayın konabilir dediğimde belki mayın konamaz ama her yerine uzaktan kumandalı bomba konabilir. Şimdiye kadar rahat koltuklarımızda TV karşısında izlediğimiz yerleri ve buranın şartlarını çıplak gözle görebiliyoruz.
Su bol ve her yer yeşil. Çaldırana girmek üzereydik ki arkadaşım Hasan aradı. Telefon konuşmasının ardından ön lastiğin 2. kez patladı. Lastiği yenisi ile değiştirdim. Bu arada İrfanda bize yetişti.
Ön tekerleği yeteri kadar şişiremediğim için lastik yerine tam oturmadı. Bisiklet yolda hoplayarak gidiyor. Erzurumdan sonra bu bölgedeki benzin istasyonlarında pompa olmadığından bu bölgeye gelecek bisikletlilerin yanlarında iyi bir pompa taşımalarını ve mümkünse 60 psi nin üzerinde yüksek basınçta şişirilmesi gereken ince lastik kullanmamalarını, kullanacaklarsa da CO2 tüpü kullanmalarını öneriyorum. Yolun hemen kenarındaki Muradiye şelalesine girdik.
Mesudiye şelalesi mesire alanı pazar olduğu için çok kalabalıktı. Gençler bir anda etrafımızı sardılar. Bizi yabancı sandıklarından İngilizce birkaç kelimelik cümleleri tekrarlıyorlar. Bu ilgi her ne kadar iyi niyetli ve sıcak kanlılıktan olsa da bizi çok rahatsız ettiğinden fotoğraf çekiminden hemen sonra ayrıldık.
Muradiye de yol kenarındaki lastikçide ön lastiğimi şişirttim. Bu işlem için para almayan Salih Ustaya çok teşekkür ederim. Salih ustaya inci kefalinin göçünü Ercişin neresinde görebiliriz dediğimde 500 metre ileride mesire alanı var orada görebilirsiniz ve konaklayabilirsiniz dedi. Teşekkür edip ayrıldık. Yolda mesire alanını gördük ama progrmladığımız Karahandan çok önce olduğundan devam ettik. Rüzgar yine karşıdan sert esiyor. Ben var gücümle pedallara yükleniyorum ama 22 km nin üzerine çıkamıyorum. Genellikle 19-21 km arasında gidiyorum. İrfan benim peşimde benden yararlanıp az bir güç harcıyarak geliyor. Bir ara Uğur geride kaldı dedi. Duracak hiç bir yer yok. Karahan'a az kaldı, orada bekleriz dedi. Biraz sonra bir istasyon gördüm ama market veya lokanta yoktu, devam ettim. Az ileride kavşak göründü sol taraf Van sağ taraf Erciş gösteriyordu. Uğurun yanlış yöne gitmesini engellemek için kavşakta beklemem gerekiyordu. O sırada önünden geçtiğimiz benzincideki lokantayı görünce durduk. Bisikletlerimizin park ayağını açıyorduk ki İrfan Uğur geçiyor dedi. Bağırdık, ıslık çaldık duyuramadık. telefon açtım. Uğur yine aldın başını gittin diye başladı söze. Buradaki moladan sonra sağa dönüp Erciş'e yöneldik. Programa göre Karahan da konaklayacaktık. Yolda İrfan Ercişte yaşayan bir tanıdığı ile konuşup Ercişe 10 km uzaklıktaki kefallerin dereye geçiş yaptığı yerde konaklayabileceğimizi söylemiş. Oraya gitmeye karar verdik. Van gölüne nihayet ulaştık.
Yol çok güzel. Geniş emniyet şeridi, düzgün yol, göl, dağ manzaraları ve seyrek araç trafiği ile gerçekten bisiklet sürmenin keyfine doyulmaz bir yolda gidiyoruz.
Erciş'e 10 km kala incili kefalin göç ettiği yerdeki mesire alanına geldik. Kapıdaki görevlilere burada konaklamak istediğimizi söylediğimizde gece burada kimse kalmıyor güvenliğiniz açısından uygun değil dediler. Buradaki insanlar gerçekten dedikleri kadar suç işlemeye yağmaya, talana meyilliler mi? Yolda peşimize düşüp para isteyenler aklımıza geldiğinde ve birde bu gibi güvenlik söylemler insanı gayrı ihtiyarı burası güvenli değil düşüncesine itiyor. Oysa batıda, güneyde yol kenarlarında çok daha güven ve huzurla kalıyoruz ve belki de o yörelerde daha çok tehlike içindeyizdir.
Burada da yoğun ilgi var artık ben Türkçe bilmeyen yabancı ayağına yatıp söylenenlere gülümsüyorum. İçeri girip inci kefallerini izledik.
Öğretmen evini sormak için taksi durağında durduk. İrfan adresi sorarken bende fotoğraf çekiyordum. Yolun sol tarafından bir adam gelip karşıdaki dükkanlardan birisinin sahibi olan arkadaşının bizi çay içmeye çağırdığını söyledi. Böyle bir şeyle ilk kez karşılaşıyorum. Hiç tanımadığım, göz göze gelik selamlaşmadığım bir insan bizi karşıdan görüp çaya davet ediyordu. Akşam olmuştu ve bir an önce kalacak bir yer bulmamız gerekiyordu. Bu nazik daveti teşekkür ederek geri çevirdik.
Öğretmen evine yaklaşmıştık ki Uğur ortaya çıktı. İstanbula dönmek için yarına bilet almış. Öğretmen evine yerleştik. Akşam yemeğimizi odada yanımızdaki malzemelerden yedik. Yarın Uğur ayrılacak ama Fehmi bize katılacak. Yani yine 3 kişi olacağız. Bu günkü tur mesafesi: 143 km.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder