19 Mayıs 2013 Pazar
Bu gün pazar ve aynı zamanda Gençlik ve Spor Bayramı. Günlerdir yoldayız ne hafta sonunu biliyoruz ne bayramı. Her şey birbirine karıştı. Gün mefhumu yok, tarih mefhumu yok. Sadece etaplar var. Sabahları telefonumdan daha önce mapmyride dan etabın yükseklik grafiği ve yokuşların yeri, uzunluğu, eğimini gösteren ekran görüntüsünü açıp analiz ediyorum, İrfana bilgi veriyorum. Artık adeta mekanikleştik. Her sabah kalk, kahvaltını yap, bu esnada etap analizini yap, kalçandaki yaralar, çıbanlar için krem sür, giyin toparlan ve 07:30-08:00 arası yola çık. Bu arada kalçamda oluşan yaralardan söz etmeden geçemeyeceğim. Yola çıktığımdan beri size mapmyride grafiklerinden söz ediyorum. Bir fikir sahibi olmanız için bu günkü yol grafiğini aşağıya koyuyorum. Eğer yapacağınız turun etapları belli ise bu grafikler o günkü yol hakkında size çok yardımcı oluyor. Örneğin yolda açıp önünüzde % kaç eğimde yokuş olduğunu, ne kadar uzakta olduğunu, yokuşun uzunluğunu, hangi irtifada başlayıp hangi irtifada bittiğini, o andan sonraki yol eğimini görebiliyorsunuz. Geçen seneden beri kullanıyorum ve çok faydasını gördüm.
Boludan beri her sabah yola çıkmadan ve her akşam duştan sonra kalçalarıma pişik ve yara kremi sürüyorum. Akşam sürdüğüm krem sabaha kadar durumu bir ölçüde düzeltiyor ama sabah bisiklete binip 2-3 km gittikten sonra yeniden ağrılar başlıyor, canım çok yanıyor. Sonrasında her halde acılara alışıyorum ki fazla rahatsız etmiyor. Ta ki seleden inip bir daha oturana kadar. Ankaradan beri dikiş yeri yara yapan eski taytımı giymiyorum, geçen yıl Detachlondan aldığım taytı giyiyorum. Geçenyılki turda bu tayttan da memnun kalmamıştım. Sorun taytta mı, Brooks selede mi yoksa bisikleti agresif süren bende mi, yoksa bünyemde mi anlamadım.. Yinede suçu Brooks seleye yüklüyorum ve pedal çevirirken hissettiğim acılar karşısında hay bu Brooks seleyi icat edene diye söyleniyorum. İrfan Belçikada sordum uzun süre kullanmak gerekiyormuş diyor ama daha ne kadar uzun kullanacağım. Şimdiye kadar sele üzerinde geçirdiğim süre 5.000 km yi geçti, birbirimize kaynaştık. Hatta o kadar kaynaştık ki mabadımın kalıbı seleye çıktı. Seleye bakıyorum sol kalçam sağ kalçama göre daha derin çukur oluşturmuş. Acaba bende bir yamukluk mu var yoksa sürerken sol tarafa daha mı fazla kuvvet hatta orantısız kuvvet uyguluyorum?
Kahvaltı sabah 07:00 de. Çadır kurmadığımız halde benim çantalar darmadağın çünkü ilaçlarımı merhemlerin tüpleri sıkışıp patlamasın diye plastik saklama kabında taşıyorum ve o kabı da tencere seti içeriden çantayı delmesin diye en alta koyuyorum. Kremi yola çıkmadan hemen önce taytımı giyerken sürdüğümden son ana kadar malzeme çantam ve giysi çantam açık kalıyor.
Kahvaltıya otelin terasına çıktık. Manzara harika. Suşehrine tepeden bakıyoruz.
İleride bir baraj gölü görünüyor. Önce bunun dün yanından geçtiğimiz göl olduğunu düşündüm ama sonra farklı olduğunu kavradım. Burası Kılıçkaya baraj gölü.
Kahvaltı açık büfe. Otelde 3 kişilik odada kahvaltı dahil 35 TL ye konakladık. Aklınızda bulunsun gittiğiniz yerlerde öğretmen evinin fiyatına, hatta daha ucuza otel bulabilirsiniz.
Bu günkü yol haritamız:
Kahvaltı sonrası yeniden yoldayız, üstelik bu sefer 3 kişiyiz. Bu günkü hedefimiz Refahiye, hatta biraz daha ilerisi. Uğur kaskını ve eldivenini otobüste unuttuğu için Refahiyeye kadar kasksız gidecek.
Hava pırıl pırıl güneşli. Yağmura yakalanma stresi olmadan yol almak çok güzel. Uğur her zamanki gibi güler yüzlü.
Yolun asfalt kalitesi dün Koyulhisardan itibaren bozulmuştu, hala iyi değil.
Otelin terasından görünen Kılıçkaya baraj gölünün yanından geçiyoruz.
Sabah sabah İrfan'ın temposu oldukça yüksek, güne iyi başladı. Fotoğraf çekmek için durduğumda gurubu yakalamak için çok fazla efor sarf etmek zorunda kalıyorum.
Tarlada çalışmaya gelen mevsimlik işçiler. Uğurun dikkatini arabaların hepsinin Renault Toros olması çekti.
Giderken bir yandan da gölü daha iyi görüntüleyebileceğim yer bulmaya çalışıyorum.
Sivas, İmranlıdan gelen yolla birleştik. Demek rotamızı Amasyaya çevirmeseydik bu yoldan gelecektik. Karşıdaki dağlar adeta bundan sonraki günlerde önümüze çıkacak dağları haber veriyor.
Hava yeniden bulutlanmaya başladı.
Grafikte görünen 2. yokuşu da tamamladım. Burada bir tane daha Sivas, İmranlıdan gelen yolla birleştik.
Sivastan gelen yol. Bu kavşakta bir süre bekledim ama terliyim ve rüzgar var. Üşütmemek için Refahiye tabelasına doğru devam ettim.
Bir vadiden geçen yolun sağ tarafında bir dere akıyor. Çam kokuları arasında gidiyorum. Vadiye dolan rüzgarın hızı açık alana göre artıyor ve karşıdan hatırı sayılır şiddette esiyor. Uğur aradı nerede olduğumu sordu. Yokuşun ortasında İrfan'ı bekliyormuş. Refahiye tabelasında bekleyeceğimi söyledim. Güya yokuş bitti, yol hafif bir eğimle yükseliyor ama rüzgar bunun keyfini sürmeme pek izin vermiyor. Yinede mutluyum etrafımdaki güzellikler nedeni ile. Telefonum yine çaldı, Uğur bir kez daha arıyor. İmranlı kavşağına gelmiş tabelanın yanında beni bulamamış neredesin, 12 oldu yemek yemeyecek miyiz, yine aldın başını gittin diyor. Refahiye tabelasında bekleyeceğimi söyledim yanlış anlamışsın dedim ama keyfimde kaçtı. Burası iş yeri değil ki 12 de yemek yeme mecburiyetimiz olsun. Neresi uygunsa orada yeriz veya atıştırırız. Bu güne kadar İrfanla hiç yemek muhabbeti veya Amasyadan sonra 2. kez lastiği patladığı ana hariç neredesin diye telefon görüşmesi olmamıştı. Önüme çıkan çeşme ve yanındaki masayı görünce oturup beklemeye başladım. Rüzgar çok sert güneş bulutların arasına girdiğinde titretiyor. Güneş çıktığında ise masanın üzerine koyduğum yüzümü yakıyor. Yaklaşık yarım saat sonra Uğur ve İrfan geldiler. Yanımızdaki peynir, zeytin, domates ve biber ile yemeğimizi yedik.
Yemekten sonra yola devam edip toplu halde Refahiye ye geldik.
Uğur geldiği otobüs firmasının dinlenme tesisine uğrayıp otobüste unuttuğu kaskını, eldivenini ve yolluğunu aldı.
Refahiyenin içine girdik. Burada çay içip akşam için yiyecek alıp yola devam edeceğiz.
Refahiye küçük bir ilçe. Meydanda bir saat kulesi var.
Her yerde olduğu gibi burada insanlar bizi görünce helo diye sesleniyorlar, bizde merhaba diyoruz. Çay içmek için bir kahvenin önünde durduk. Etrafımız sarıldı. Türk olup İstanbuldan geldiğimizi söylediğimizde şaşırıyorlar. İrfan elin oğlu dünya turu yapıyor biz İstanbuldan gelmişiz çok mu diyor. Çayımızı içip marketin yerini öğrendik.
Markete doğru yola çıktık.
Yiyeceklerimizi aldıktan sonra yola çıktık. Yolda motosikleti bozulan genci görünce durduk. Kayış kopmuş, ipe ihtiyacı varmış. Çamaşır ipimden bir miktar kesip verdim. Birkaç kat yap belki işini halleder dedim. Gençte bize 3 km ileride çeşme olan uygun kamp alanı olduğunu söyledi. Yola devam ettik.
3 km gittik ama çeşme yok. Devam ettik sonunda solda bir cami ve yanında çeşme gördük. Sağ tarafta da boş yeşil alan var. Burada konaklayıp yolun karşısındaki çeşmeyi kullanabiliriz. Nasıl olsa trafik yoğun değil, karşıya kolayca geçebiliriz. Uğurla birlikte çadırlarımıza yer beğenmeye çalışırken İrfan toprak yoldan ileriye keşfe gitti. Döndüğünde ileride tepede mesire yeri olduğunu söyleyip oraya gitmeyi önerdi. Yoldan fazla uzaklaşmamak ve yokuş çıkmamak için karşı çıktım. İrfan gitmekte kararlı davranması ve Uğurunda peşinden gitmesi üzerine çaresiz bende onları takip ettim.
Yokuşu çıktığımda buranın gerçekten kamp için daha uygun olduğunu gördüm. 2 tane kamelya ve ayrıca masalar vardı. En önemlisi 2 çeşme ve tuvalet olmasıydı. İrfanın kaşif ruhu işe yaramıştı.
Çadırlarımızı kurduk yemek hazırlamaya giriştik.
İrfan salatayı hazırlıyor.
Bulunduğumuz yerden karayolunun görünüşü.
Makarna ile çorbada pişti.
Yemek vakti. Günün en güzel anı.
Güneş batıyor. Hava hemen soğudu.
Uyku tulumuna girmenin zamanı geldi. Biraz müzik dinleyeyim.
Bu günkü tur mesafesi 84 km
Pedal çevirme sürem: 4 saat 42 dakika.
Ortalama hızım: 18 km.
En yüksek hızım: 63 km.
orhan abi hiç bitmesini istemediğim bu güzel yol hikayeleri için emeğine sağlıkkkkkkkkkk
YanıtlaSil