7 Temmuz 2013 Pazar
Sabah yan yataktan gelen gürültü ile uyandım ama gözümü açamıyorum. Bir süre sonra yanımdaki ranzanın üst katında Erdalın doğrulduğunu görünce gözlerime inanamadım. Saat bir hayli ilerlemişti. Hiç birimiz yeterince uyumamıştık. Hele sabaha karşı 03:00 te gelen Erdal hepimizden az uyumuştu. Kahvaltıda Erdalın geliş macerasını dinledik. Sarp sınır kapısına kadar sorunsuz gelen Erdal hafta sonu olması nedeniyle yoğun olan giriş çıkış trafiği yüzünden kapıda takılmış. Kapıdan buraya kadar bisikletle gelmiş ama hosteli bulması hiçte kolay olmamış. Gece 03:00 te bulduğu bir internet kafeden hostelin adresini bulmuş. Hakanın cep telefonu ile çekip paylaştığı hostelin görüntüsü de çok yardımcı olmuş. Kahvaltıdan sonra yola çıktık. Bu günkü hedefimiz Didachara yol ayrımına ulaşmaktı ama saat 12:00 olduğundan bu programı değiştirip gidebildiğimiz kadar gidelim diye karar aldık. Üstelik Erdal çok yorgun ve uykusuz. Turların ilk günleri zordur. Ekibimizin şanssızlığı zor bir rota ile başlayacak olmamız.
İlk işimiz Beeline şirketinin sim kartını almak. Sonrasında yola çıkacağız.
Şehir henüz uyanıp ayine giderken biz yollardayız.
Şirketi bulup kartları aldık. kart ücreti 10 lari içinde 7 larilik kontür yüklü. Biz ilave olarak 15 er lari daha yüklettik. Görevlinin 7 lariye 3 GB internet teklifini hiç birimiz kabul etmedik. Bu fiyat bizim ülkemizle kıyaslandığında oldukça ucuz ama internet olunca telefonla daha fazla haşır neşir olacağım ve uygulamalar güncelleme yapacağından şarjım çabuk bitecek diye istemedim.
Artık hazırız, yola çıkabiliriz. Macera bizi bekliyor.
Bu günkü yol haritamız:
Önce Sarp a doğru gidip ardından sola dönerek rotamıza girdik. Bu sefer değişik bir yoldan gideceğiz. Türkiye sınırına paralel gidip Ermenistana ulaşacağız. Bu yol fazla kullanılan bir yol değil. Aynı yoldan mecbur kalmadıkça bir kez daha geçmeyi sevmediğimden bu yolu tercih ettim. Trafiği az, yeşilliği bol, doğa ile iç içe. Birde Bizim taraftaki yolu geçmiş birisi olarak buradaki durumu merak ediyorum.
Yola sapar sapmaz trafik azaldı.
Çoruh nehri bir süre bizlere eşlik edecek.
Sapaktan beri sürekli yükseliyoruz. Bu günkü ve yarınki etabın yarısı bu şekilde geçecek. Biz yükseldikçe bulutlarda artıyor. Diğerlerinin ne düşündüğünü bilmiyorum ama yağmur endişesi beni rahatsız ediyor. Hava isterse cehennem gibi ısınsın yeter ki yağmur ve rüzgar olmasın.
Bir yandan giderken diğer yandan kamp yapılabilecek yerleri gözlüyorum. Yol boyunca pek çok müsait yer var.
Arada bir sakin sessiz köylerden geçiyoruz.
Evler ve yaşam o kadar sade, o kadar basit ki size düşen sadece yaşamanıza bakmanız. Bir şeyleri öğrenmek, çözmek, akılda tutmak için zaman harcamanıza gerek yok. Zamanın tümü size ait buralarda. Yolun sağ tarafındaki sapakta bulunan köprü ve kilise inşaatı ilgimi çekince yoldan ayrılıp sağa saptım.
2 guruba ayrıldık. Ben önden tek başıma gidiyorum, muhtemelen Erdal ile Hakan birlikte hareket ediyorlar. Bir şey olursa telefon ile iletişime geçeceğiz ve belirli yerlerde bir araya geleceğiz.
Adiaristskali den geçiyoruz.
Sağımızdan akan nehir solumuza geçiyor.
Bazen kendimi Hindistanda zannediyorum. İnekler öylesine özgürler ki.
Az önce görüntülediğim kilise ve ilerisindeki köprü.
Adiaristskali de geride kaldı.
Gürcistanda bu tür şarap imalathaneleri sık sık karşınıza çıkabiliyor. Şarap a çok önem veriyorlar.
Şarap evinin girişi.
Bu tarafın bizim Artvin tarafından pek farkı yok.
Canavar yine formda ama viteslerde sorun var. 6. dişlide zincir atlamasının yanında 2. dişliye geçmeyip doğrudan 1 e atlıyor. Gerçi ben 3. dişlinin altını pek kullanmadığımdan pek dert etmiyorum. Hakan boş ver abi daha iyi kolay çıkarsın diyor.
Ben fotoğraf çekip güzelliklerin keyfini sürerken Erdal da geldi.
Hakanla birlikte ekip yeniden bir araya gelmiş oldu.
Kısa bir ara verip, göze çarpan eksikler tamamlandı.
Biraz gittikten sonra yol kenarında gördüğüm karayemiş ağacı bizi yeniden durdurdu.
Biz yol kenarındaki ağaçtan karayemiş yerken fotoğraftaki Gürcü arkadaş bizi hemen ağacın arkasındaki bahçesine davet etti. Biraz Türkçe, biraz da Erdalın yardımı ile Rusça anlaştık. Erdal turdan önce Rusça biliyorum dediğinde pek önemsememiştim ama ileriki günlerde Rusçası bizim kurtarıcımız oldu. Önümüzdeki bütün kapıları açtı. Erdalın Rusçası ve benim İngilizcem sayesinde uzun tur boyunca hiç sıkıntı çekmedik.
Davet üzerine ben bahçeye girdim. Hakan hala çitin dışından yemeye çalışıyor. Az sonra o da yanıma gelecek.
İşi fazla abartmadan ev sahibimize teşekkür edip yeniden yola koyulduk.
Bizim tarafta olsa görünen evler dağların tepesine serpiştirilmiş gibi yapılırdı. Karadenizden bir kaç müteahhidi buraya yollamak lazım.
Bu yolu seçtiğime çok memnunum doğayla baş başa bol oksijen soluyarak gidiyoruz.
Asfaltın kalitesinin düşmesi bile keyfimi kaçırmıyor.
Nehir kollara ayrılıp güzel bir görüntü oluşturmuş.
Bizim tarafta Fırtına deresinin üzerindekilere benzer köprüler burada karşımıza çıkıyor. Sadece buradaki köprüler daha basit.
Köprünün üzerinden nehrin görünüşü.
Bir kaç aile köprünün karşı kıyısında piknik yapıyorlar.
Şöyle bir eve sahip olmayı çok isterdim.
Dere yatağının kenarındaki elektrik santralının üzerinde Sovyetler Birliği döneminden kalma orak çekiç amblemi.
Yolun üzerinden geçen bu köprüden su boruları geçiyor.
Yol çaktırmadan yavaş yavaş yükseliyor.
Kedaya geldik. Burasını internette gördüğüm fotoğraflardan biliyorum. Burada yemek molası vereceğiz.
Keda nın merkezi göründü.
Hakan susuzluğunu gidermek için bakkala bira almaya koştu.
Erdal yolun üst tarafındaki haçapuri yapan kadınla sıkı bir pazarlığa girip 5 lari istediği haçapurinin fiyatını 3 lariye indirdi. Böylece Erdalın sıkı bir pazarlıkçı olduğunu da öğrenmiş olduk. 1 lariye lemonad içip adam başı 4 lariye karnımızı doyurduk. Gerçi haçapuriler istediğimiz kadar iyi pişmemişti ve burada da içtiğimiz ucuz lemonad tan beklediğimiz tadı alamamıştık.
Keda dan bir başka görüntü.
Yeniden yoldayız.
Şarap rotası ama ne yazık ki bizim bu rotaya ayıracak zamanımız yok.
Muhtemelen Sovyet döneminden kalan bir tank sergileniyor.
Kedadan bir süre sonra yol bozuldu. Stablize yolda süreceğimizi biliyordum ama bu kadar erken beklemiyordum.
Gürcistan'a has istinat duvarı inşaatı.
Bir araç geçtiğinde ortalık toza bulanıyor. İlerideki köylere sefer yapan minibüsler sık sık yanımızdan geçiyorlar.
Kısa bir süre sonra yol yeniden düzeldi.
Vadide akan nehir ve ilerideki bir köy. Bana neden batıya gitmiyorsun diyenlere en güzel cevabı bu görüntüler veriyor.
Yine bir köprü.
Hakan aradı. nerede olduğunu sordum. Köprüye gelmiş. Az ileride yol bozuluyor ama kısa süre sonra tekrar düzeliyor diye bilgi verdim. Erdal biraz arkasındaymış.
Yine Sovyetler döneminden kalan bir sosyal konut.
Burada yokuş biraz sertleşti.
Yol kenarında oturan ve çalışanların ısrarı karşısında durmak zorunda kaldım. Burası Gürcü Müslümanların yaşadığı bir köymüş. Aralarında Türkçe bilenler de var, özellikle fotoğrafta sol baştaki Beşir ve hemen yanımdaki Durmuş. Türk olduğumu öğrenince çok şaşırdılar. Buradan geçen hemen her milletten bisikletçiye rastladık ama ilk kez bir Türk'e rastlıyoruz dediler. Bunu ben söylemiyorum, onlar söylüyor. İlk olma gibi bir derdim de yok zaten. Önemli olan keyif alıp güzel yerler görmek. Yalnız mı gidiyorsun dediler, arkada 2 arkadaşım daha var az sonra gelecekler onlarla da tanışırsınız dedim.
Erdal aradı onları beklediğimi söyledim. Hakan biraz gerideki yokuşu çıkmış inişte Erdalı bekliyorum dedi. Biz köylülerle sohbeti sürdürüyoruz. Bu arada laf döndü dolaştı bu işi ne için yaptığıma, devletten veya başka bir yerden bu iş karşılığında para alıp almadığıma geldi. Ben güzellikleri görmek, sizlerle tanışmak için bu işi yapıyorum, hiç bir yerden destek almıyorum deyince çok şaşırdılar. Bu soru ile ülkemizde de sık sık karşılaşıyorum ve insanlar kendi cebimden para harcayıp bu işi yapmama bir türlü anlam veremiyorlar.
Hemen solumda oturan Durmuş bu bisiklet ne kadar diye sordu. Yenisi yaklaşık 600 € dedim. Şaşırdı. Sen deli misin buna bu kadara para verip kendine eziyet ediyorsun deyip kenarda duran Lada marka kendi arabasını gösterip bu araba 200 $ bundan bir tane al atla üstüne istediğin yere hem hızlı hem de zahmetsizce git ne diye kendine eziyet ediyorsun dedi. Bu bana 2010 yılında Yeniköyde karşılaştığımız Saim Pekel'in "Deli desem deliye benzemiyorsun ama yaptığın iş pek akıllı bir adamın yapacağı işe benzemiyor" sözlerini anımsattı.
İçlerinden bir tanesi köyün gönüllü imamıymış köylülerin namaza olan ilgisizliğinden dert yanıyor. Namaz kılmayanların da biradan vazgeçip namaz kılmaya pek niyetleri yok gibi görünüyor. İmam bana namaz kılıp kılmadığımı sordu. Kılmadığımı söyleyince kızıp itiraz etti ama namaz kılmayan köylüler hemen beni savunmaya başladılar. İmam her ne şart altında olursa olsun kılmam gerektiği konusundaki ısrarını sürdürüyor. Muhabbet canımı sıkmaya başladı ama bizimkiler hala görünürde yoklar, gelseler de gitsek.
Telefonum çekmediği için arkadaşları da arayamıyorum. Az sonra telefon çaldı. Arayan Hakandı Orhan abi biz bir kamyona bindik yukarı gidiyoruz orada seni bekliyoruz dedi. Bu arada yanımdan arka kasası branda ile kapalı portakal rengi bir kamyonet geçti.
Köylülerle vedalaşıp yola koyuldum. Yokuş başlangıca göre daha sert olarak devam ediyor. Yol nehir yatağından gittikçe yükseliyor.
Burada yol kenarındaki duraklarda veya bazı binalarda zaman zaman belli bir şeyi tasvir eden figürlerin yer aldığı bu şekilde mozaik kaplamalara rastlanıyor.
Gürcistan bayrağının yanında Acera özerk bölgesinin bayrağı da asılmış. Erdalı arayıp nerede olduklarını sordum. Khuloya varınca kamyonetten inmişler. Konaklama noktasına doğru devam ediyorlarmış. Ekmek ve su aldınız mı diye sordum hayır unuttuk dedi. O zaman gelirken ben alırım, siz bulduğunuz ilk uygun yerde konaklayın dedim.
Khulo tabelası göründü. Khulo tepede olduğundan karşınıza birden yükselen sert bir yokuş çıkıyor.
Aşağıda kalan yol.
Buda önümde hafifleyerek devam eden yokuş.
18 km sonra Khulonun merkezine geldim. İlk marketten ekmek ve 4,5 litre su satın aldım.
Hakan aradı yokuştan in, polis merkezini geçtikten sonra sağdaki kırmızı çatılı önünde patates çuvalları olan binanın altında dere kenarındayız, burada suda var dedi ama ben suyu almış bulundum.
Khulodan 4,5 km ileride binanın önünde Hakan beni bekliyordu. Birlikte aşağı inip kereste atölyesinin bahçesindeki dere kenarına çadırlarımızı kurduk. Erdal mekan sahibi ile konuşup izin almış. Arslan Erdal be. Çeşmede yıkanıp peynir ekmekten oluşan yemeğimizi yedik.
Yemekte konu Erdal ile Hakan'ın briket kamyonu ile yaptıkları kısa seyahatti. Hakan olayı öylesine dramatize ediyor ki Erdal çileden çıkıyor. Erdal uykusuzluk, yorgunluk ve ilk günün antrenmansızlığı ile arkadan gelen briket kamyonunu durdurup sakatlandım doktora gitmem lazım diye ısrar ederek kamyonete binmiş. Yolda da Hakanı almışlar. Hakan adamları öylesine inandırmış ki indiğimizde arkamızdan doktor, doktor diye bağırıp bir tarafı işaret ediyorlardı diye Erdalın damarına basıyor. Erdal ise hata bende seni almasaydım bunlar başıma gelmeyecekti diyor. Hakanın bisikletini yüklerken Hakanın elinden kayan bisiklet Erdalın cebindeki telefonun ekranına çarpıp kırmış. Erdal önce yedek telefon getirmiştim onu kullanırım dese de ilerleyen günlerde getirdiği telefonun şarj problemi ve internete girememesi yüzünden çok mağdur oldu. Erdalın başında uğursuzluk bulutları dolaşıyor umarım daha kötü bir olayla karşılaşmaz.
Önemli olan yaptığınız turdan keyif almanızdır. Araca binmişsiniz binmemişsiniz, yokuşu itekleyerek çıkmışsınız bisiklet üzerinde çıkmışsınız kime ne. Üstelik bu olay o güne ve devamındaki günlere güzel bir espri konusu katmıştı hem de hedeflediğimiz yere ulaşmamızı sağlamıştı.
Yatmak için çadırlarımıza girdik, herkes çok yorgun ve uykusuzdu.
Bu günkü tur mesafesi: 88 km. Geç başlamamıza ve yokuş yukarı gitmemize rağmen iyi iş çıkarıp hedefe ulaştık.
Pedal çevirme sürem: 5 saat 14 dakika.
Ortalama hızım: 17 km.
En yüksek hızım: 47 km.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder