31 Ağustos 2011 Çarşamba
Gece boyunca aralıklı olarak uyudum. Kafamda bir sürü soru işareti var. Akşamüstü başlayan bulutlanma yarınki çıkışımızı etkiler mi? Acaba dolu veya yağmur nedeniyle zirveye çıkmak için burada birkaç gün beklemek zorunda kalır mıyız? Bu düşünceler kafamı kurcalıyor. Ya hava puslu veya sisli olupta zirveye çıkmamıza rağmen bir şey göremeden dönmek zorunda kalırsak.
Bu düşüncelerin yarattığı rahatsızlıktan olsa gerek sık, sık uyandım. Bir ara çadırın sallanması ile uyandığımda dışarıda şiddetli rüzgar olduğunu fark ettim. Şiddetli rüzgarda, yağışta ve siste yola çıkmayın diye uyarılar okumuştum tamam dedim bu iş bu gün olmayacak. Çokta üşüyorum uyku tulumumun içinde. Hepsi bir araya gelince konsantrasyonum kayboldu. Nasılsa gidilmez yat uyu duygusu ağır basmaya başladı.
Bir süre sonra dışarıdan gelen gürültülerle yeniden uyandım. Uykudan kalkanlar vardı. Bir süre aldırmadan yatmayı denedim. Selman kaldırmazsa yatar uyurum dedim kendi kendime. Gürültü devam edince dışarıdakilerin gitme konusunda istekli olduklarını anladım ve kalkıp çadırımın kapısını araladım. Dışarısı tahminimden sıcak geldi bana.
Kamp fazla kalabalık değildi zaten. Selmanlar üç kişi, İsrailliler iki kişi, biz üç kişi, rehberler iki kişi ve sabah Şenyuva pansiyonda karşılaştığımız aile üç kişi olmak üzere toplam on üç kişiydik. Selmanlarda hareketlilik vardı. Saat 03:20 yi gösteriyordu. Başımı gökyüzüne kaldırdığımda pırıl, pırıl gökyüzü ile karşılaştım.
Çocukluğumdan beri yıldızları bu kadar parlak görmemiştim. Kuzey yıldızı bir başka parlıyor burada. Küçükayı, büyük ayı yıldızları küçüklü büyüklü pek çok yıldız çapkınca göz kırpıyorlardı bana. Bende onları selamladım merhaba diyerek. Samanyolu adeta bir ışık bulutu gibiydi gökyüzünde.
Çadıra girip giyindim. Sonra dışarı çıkıp Uğuru uyandırmaya gittim. Uğur çadırdan Orhan abi gece çok üşüdüm ve doğru dürüst uyuyamadım, ben gelmeyeceğim dedi. Emin misin diye sordum, evet diye yanıt verdi Uğur. Erhana seslendim tamam kalkıyorum dedi.
Uğur çadırdan seslendi. Abi yol gidiş geliş 8 saat sürüyormuş 11-12 gibi burada olursunuz. Yiyecekleri boşuna taşıma bırak dedi. Hiç olmazsa başını çadırdan dışarı çıkarıp gökyüzüne bir bak görüntü muhteşem dedim.
Uğurun önerisi üzerine yanıma aldığım zeytin ve peynir ile pideyi bıraktım. Sonra ne olur ne olmaz diyerek pideyi yine sırt çantama koydum. Bir yandan da çantayı tek başıma taşıyacağım için hayıflanıyorum.
Hazırlandık, Selman’ın önderliğinde yola çıktık. Önde Selman ardında ben daha sonra Erhan, Mehmet ve Cabir var. Tabi ben bu anda Mehmetin adını bilmiyorum. Herkeste kafa feneri var, bende ise bisiklet ön farı var. Karşıdaki tepeye doğru tırmanmaya başladık.
Tırmanış hiçte kolay değildi. Nereye gittiğimizi göremiyordum. Tek gördüğüm önümdekinin ayaklarıydı. Bir ara Selman patikayı kaybetti arkadan patika buradan devam ediyor diye uyarı geldi. Ben geri dönmemek için tırmanıp yukarıda patıkaya ulaştım. Bir süre sonra Selman mola verdi. İlaç gibi geldi bu mola. Terlemiştim. Hemen rüzgarlığımı çıkarıp üzerimdeki Beşiktaş formasını, uzun kollu tişortu ve uzun kollu termal içliği çıkarıp formamı ve rüzgarlığımı yeniden giydim. Bu sırada formamı gören Selman abi sende mi Beşiktaşlısın dedi. Evet dedim. Bizde Beşiktaşlıyız zirvede şu tezahürat için klip çekeceğiz katılır mısın dedi. Katılırım dedim. Sözleri biliyor musun diye sordu evet dedim. Erhan’a klibi sen çeker misin diye sordu. Erhan tamam dedi. Bu arada Erhan’a tuttuğu takımı sorduk Fenerbahçeliymiş.
Yola çıktığımız bir saat olmuştu ve yeni gün merhaba demeye hazırlanıyordu bizlere.
Mehmet adeta film afişi gibi bir fotoğraf çekmiş.
Gün doğumu muhteşemdi.
Mehmet çekim yapıyor.
Çektiği görüntü hiçte fena değil ne dersiniz?
Yine Mehmetin çektiği bir fotoğraf.
Buklanın iki rehberi Ayşegül, Murat, iki İsrailli David ve Dor ile Ayşe hanımdan oluşan ekip bize yetiştiler ve yola hep birlikte devam etmeye başladık.
Buralarda patika yok. Çarşak denilen kaya parçalarının üzerinde yürüyüşümüzü sürdürüyoruz.
Yol gerçekten zorlu. Bu yolda ayakkabılarınızın çok iyi olması lazım. Spor ayakkabı ile yola çıkarsanız muhtemelen dönüş yolunda yalın ayak kalırsınız.
Artık hava iyice aydınlandı.
Dün Dilberdüzünden kamp kurmak için Denizgölüne gelen dağcıların çadırları göründü. Deniz Gölünde kamp yakmak yasaklanmış ama yasaklara uyulup uyulmadığı denetlenmeyince hiçbir şey ifade etmiyor. Burada kamp yapılmasının yasaklanma nedeni bu gölden çıkan suyun dere olarak Dilberdüzü kamp alanına akması ve kampta bu derenin suyunun kullanılması nedeniyle kirlenmesini önlemekmiş.
Güneşin kızıllığı Deniz Gölünde yansıyor.
Altimetrem 3290 metreyi gösteriyor. Hava sıcaklığı 15,9 derece görünüyor ama gerçek sıcaklık bundan çok daha düşük.
Fotoğraftakiler Ayşegül, Murat, Erhan ve Ayşe hanım. Ayşe hanım buradan dönecek. Murat ile daha ileriden dönecek. Bu gün 9 kişilik bir kafile gelecekmiş onları karşılayacak.
David ve Dor.
Deniz Gölünden ayrılıp yola devam ettik ve tepeye çıktığımızda geceyi burada kamp yaparak geçiren ikisi kız altı dağcı ile karşılaştık. Gurubu yeni kurmuşlar ve bu kendi başlarına ilk faaliyetleriymiş. Guruplarının adı Dağ Çaylakları.
Önümüzde aşağıda gördüğünüz göle doğru dik bir iniş var, sonra teniden karşıdaki tepeye tırmanacağız. Bu göl için Atsız göl dediler ama Atsız göl şu anda arkamızda kalan Deniz gölünün arkasında Soğanlı yaylası inişinde.
Atsız göl Deniz gölünün karşı kıyısında görünen iki kule şeklindeki tepenin arasındaki yükseltinin arkasında kalıyor.
İniş başladı. Önce dağcılar, sonra rehberler ile İsrailliler sonra biz ineceğiz.
Erhan ve Mehmette iniyorlar.
İsterseniz inişi birde video olarak izleyelim.
David, Dor ve Ayşegül önümde çıkıyorlar. Onlar bir gurup olduklarından aralarına girmemeye özen gösteriyorum.
Sürekli çıkıyoruz. Az önce yanına indiğimiz küçük göl aşağıda kaldı.
Mehmet az önce elindeki iki batondan birisini bana vermeyi önerdi kabul etmedim. Batonu Erhan aldı.
Erhan ve Mehmet.
Muhteşem ve ürkütücü bir manzara var.
Eğer arkadaşlar olmasa benim programıma göre de zirve yürüyüşüne sabah 04:00 te başlayacaktık ama o karanlıkta ne görüp nereye giderdik bilmiyorum. İyi ki arkadaşlarımız var. Zirve karşıki tepeymiş.
Ayşegül ve Murat mola verdiler. Hem dinlenmek hem de yükseklik farkına uyum sağlayabilmek için çıkışta ve inişte sık molalar vermek gerektiğini okumuştum. Murat buradan sonra bizden ayrılıp geri dönecek. Bana kendini nasıl hissediyorsun diye sordu, iyiyim dedim. İyi görünüyorsun dedi. Bizle vedalaşıp şaşkın bakışlarımıza aldırmadan yamaçtan aşağı koşarak adeta kendisini boşluğa bıraktı.
Molada herkes bir şeyler atıştırmaya başladı. Erhan ile ben kuru pideye talim edip Uğurun sözünü dinlediğim için kendi kendime kızarken imdadımıza Mehmetin ikram ettiği şokella yetişti. Uğur herhalde benden kurtulmak için beni yiyecek almadan dağa gitmem için ikna etti.
Hedefimiz buraya çıkmak.
Üzerinde yürüdüğümüz zemin bu.
Gittikçe yükseliyoruz.
Dağcılar başka bir rotayı izleyince bizim arkamızda kaldılar. Zirveye çıkmak için belirgin bir yol yok. Çıkabildiğiniz her yer ayrı bir rota oluyor. Çıkarken ve inerken aşağıya kaya düşürmemeye dikkat etmeniz gerekiyor. Bunun için fazla yakın gitmemek gerekiyor. Sağlamlığına çok güvendiğiniz kocaman kaya bile ayağınızın altından kayıp gidebiliyor.
Bir mola anımız daha. Başım ağrımaya başladı, Keşke ağrı kesici hapı yanıma alsaydım.
Bakın aşağısı nasıl görünüyor. Müthiş bir duygu bu.
Astımı olan David çok zorlanmaya başlayınca önümüzdeki gurubun hızı düştü. Erhan ile birlikte gurubu geçip yola devam ettik. Mehmet biraz gerimizde kalmıştı. Cabir ve Selman ile aramız çok açılmıştı.
Erhan tepeye ulaştı. Aşağıda Mezovit çayırı, sağda ise Karadeniz Gölü görünüyordu. Bu çayırın altında Yukarı Kavrun var ve buradan görünmüyor.
Erhan çak dedi çaktım. Sonra iyide bayrak nerede dedim. Ne bayrağı diye sordu. Zirvelerde bayrak olur hem bak yanımızdaki tepe bizden daha yüksek diye yanıtladım. Burası zirve değildi ama zirveye çok yaklaşmıştık.
Deniz Gölünün görünüşü.
Yandaki tepeye doğru tırmanmaya başladık.
Ve mutlu son.Sabah saat 04:00 te başladığımız yolculuk sonunda 09:30 da zirveye ilk olarak önde Erhan,
ardından ben ulaştık.
Bizden 5-10 dakika sonra Dor ile Mehmet geldiler.
Zirve defterinin kutusu.
Zirve yüksekliğinin yazıldığı taş. 3937 metre. Bazı kaynaklara göre zirvenin yüksekliği 3932 metredir.
Muhteşem manzara.
Bir kez daha Mezovit çayırı.
Naletleme geçidi tarafı.
Siz başından beri bu yolculukta üç kişi olarak izliyorsunuz. Aslında biz dört kişiydik.
Plakadan kim olduğunu okuyamadınız mı?
Hala okuyamadıysanız daha yakından bakalım.
Bu turumu sevgili büyüğümüz, tur bisikletçiliği ile bizlere örnek olan, bizleri cesaretlendirip yol gösteren Necati Birgen’e ithaf ediyorum. Turun başlangıcından itibaren bu plakayı hep yanımda taşıdım, bu gün de buraya çıkardım. Necati Bey çok istemesine rağmen fizikman bunu başaramayacak durumda olsada o hep benim yanımdaydı. Tanıştığımız günden beri her turumda defalarca beni arayıp durumumu sordu varlığını ve gücünü hep hissettirdi. Bu zorlu turda da onun desteğini hep hissettim.İnsanların hayattayken onurlandırılmasından, hatırlanmasından yanayım. İnsan yaşamdan ayrıldıktan sonra anma toplantıları yapsanız, heykelini dikseniz ne faydası var. Seviyorsanız yaşarken yüzüne karşı söyleyin sevdiğinizi. Sıcaklığınızı ellerini tutarak hissettirin. Telefonla da olsa hatırını sorup mutlu edin. Bu turda Necati Beyle Sabiha Gökşenden sonra Hopaya kadar konuşamadık. Beni aramış ama Vodafone un azizliği sayesinde görüşememişiz.
Unutmadan söyleyeyim. Turkcelliler zirveden bile görüşme yaparak bizi iyi bir ezdiler.
Kartal pençesi.
Bizden yarım saat sonra Selman ve Cabir de geldiler. Onlardan önce ise dağcılar geldiler. Ayşegülle David de geldi. Ayşegül müthiş bir çaba ve motivasyonla David2i zirveye çıkardı. Davidin durumu çok kötü, güçlükle nefes alıyor. Kendinde konuşacak güç bulduğunda Ayşa you are the queen diyor. Zirve çok soğuk. Üzerime diğer rüzgarlığı da giydim. Baş ağrım devam ediyor.
Dağcılardan da üç kişinin katılımı ile Selman’ın tasarladığı klibi çektikten sonra rüzgara daha fazla dayanamadım ve zirvenin hemen altına inip rüzgardan korunmaya çalıştım, bunda başarılı olamayınca inişe başladım.
Daha önce yola çıkan David uzaktan göründü.
Tamamen doğaçlama iniyordum. Ayşegül ve 2 İsrailliye yetiştim. Biraz daha ileride dağ çaylaklarından bir kişinin olduğunu görünce durmadan devam ettim. Çıkarken geçtiğimiz kaya geçişine dönütse rastlamadım. Burada her taraftan iniş, çıkış yapılabildiğini daha öncede söylemiştim. İniş çıkıştan daha zordu ayak parmaklarım sürekli ayakkabının burnuna baskı yaptığından acımaya başladı. Arada bir ayağımı taşlara çarpınca ayakkabımın burnu sert olmasına rağmen gözümden yaş gelecek şekilde canım acıyor. İniş kesinlikle çıkıştan daha zor.
Önde dağ çaylağı arkada ben ilerliyoruz ama ne ilerleme. Düz duvar gibi kayalara inip çıkıyoruz. Normal şartlarda bana çık deseniz kesinlikle kabul etmeyeceğim yerler. Deniz gölü göründü. Çaylak arkadaşın sayesinde Deniz Gölünün yanlış tarafına inmişim. O orada kaldı, ben devam ettim. Göl kenarına gelince benim inmek istediğim yerle bulunduğum yer arasında kayalık bir tepe olduğunu gördüm. Ya geri gidip sabah geldiğimiz geçişi bulacaktım yada kayalara tırmanacaktım. Geri gidecek gücüm yoktu. Parmaklarım sızlıyordu. Kayalara tırmanmaya başladım. Bir yandan da söyleniyorum. Kendi kendime sen çocukluğunda bile düz duvara tırmanmamıştın, 56 yaşında düştüğün şu hale bak. Kampa ulaşmak için önümde iki saatten az bir zaman kalmıştı.
Deniz gölünü geçtikten sonra sabah gün batımını çektiğim noktaya geldik. Buradan dün yol aldığımız Nastaf vadisi harika görünüyor.
Nihayet çarşak bitiyor. Aşağıdan sola doğru dönüp Kampa ineceğim.
Sabah buralardan geçtiğimi hiç hatırlamıyorum, karanlıkta farkına varmamışım.
Yorgunluktan gücüm iyice tükendi. Kampa hiç ulaşamayacakmışım gibi bir his var içimde.
Bir ara arkamdaki tepeden birisi Orhan abi diye seslendi döndüm baktım elinde baton olan kırmızı giysili birisi Erhan düye düşündüm. El sallayıp devam ettim. Az sonra bana yetişti Uğurmuş. Murat buraya kadar gelmişsin hiç olmazsa git Deniz gölünü gör diyerek eline batunu tutuşturup yollamış. Benim az önce sola döneceğim dediğim yeri kaçırıp sağa dönmeyen Uğur düz devam edip gölü bulamamış. Saat 11:00 den beri yoldayım dediğinde saat 15:00 e geliyordu.
Bu güzel fotoğraf için Mehmete teşekkürler.
Ayakta durmakta zorlanıyorum.
Uğura sana uydum aç kaldık dedim. Abi ben ne bileyim 11:00 geleceksiniz diye çayı demledim, Murat onlar 3-4 ten önce gelemezler dedi diyor. Çadıra gidip bir süre yattıktan sonra dinlenip kendime geldim. Ben hiç durmadan 4,5 saat yürüyerek 15:00 te kampa geldim. Erhan ve Mehmet 16:30 da kamptaydılar. Selmandan artık umudu kesmiştik ki 18:30 suları karşıdan göründü.Her gelen ayrı bir yoldan geldiğini söyleyip yol anılarını anlatıyordu.
Topladığım enerji ile buraya kadar gelmişken birde bisiklet keyfi yapayım diyerek bisikletime bindim.
Yeni gurupla birlikte yeni bir rehber gelmişti, Koray.
Çok değişik ve renkli bir kişilik.
Biz serinleyen havaya karşı sıkı sıkıya giyinmişiz ama Koray yalın ayak.
Murat ilginç bir gözlük takmış, ahçı önlüğünü boynuna asmış. Ayşegülle birlikte yeni gelen guruba akşam yemeği hazırlıyorlardı. Dağ rehberi deyince gurubu gezdiren insan gelmesin aklınıza. Hem gurubu gezdiriyorlar, hem eğlendiriyorlar, hemde doyuruyorlar. Murat Temmuzdan beri buradaymış. Bizim gibi bisikletliler geliyorlar mı diye sordum. Bir İtalyan gelip zirve yaptı ve sonra Naletlemeden trans yapmak için gitti. Buradan Gürcistana gidecekti. Birde 3 Türk geldi buradan Deniz Gölüne gittiler oradan Soğanlı Yayla üzerinden Kavruna geçeceklerdi ama hepsininde yükü yok denecek kadar azdı sizin yükünüz çok fazla dedi.
Teşekkür ederiz güzel insanlar umarım yeniden karşılaşırız.
Bu Ayşegülün çadırı.
Bu gün zirvryr çıkmamızda büyük emeği olan sevgili Ayşegül, kendisine çok teşekkür ederim.
Akşam yemeği zamanı geldi. Anlaşılan Erhan çok acıkmış. Menüde yine makarna var, bu seferki çorba ezogelin.
Keyfi yerine gelen Uğur komiklik yapıyor, bakalım yarın akşam yine böyle gülümseyebilecek mi objektife.
Çorbayı içtik sıra makarnanın pismesinde.
Çamaşırlarımı kuruması için ipe astım.
Yarın gideceğimiz yol hakkında Murat ile küçük bir fikir alışverişi yaptık. Murat Olgunlardan katır kiralamamızı tavsiye etti. Bu fikir Uğurun aklına yattı ama ben katır fikrine yanaşmıyorum. Bu olasılık ancak çok çaresiz kalırsak başvurabileceğim bir yol. Yarinki planım Döbedüzüne ulaşmak. Olgunlara kadar olan yolu ve zorluklarını biliyoruz ama tek avantajımız aşağı inecek olmamız. Arkadaşlar Olgunlarda kalalım diyorlar ama o zaman 1 günde Naletleme geçidini geçip aşağı inemeyebiliriz. Morallerini yüksek tutmak için Olgunlarda kalabileceğimizi söyledim, onlar etap sonunu Olgunlar olarak biliyorlar ama Döbedüzüne gitmeye çalışacağız.
Turumuzdaki ilk hedefe zirveye çıkarak ulaştık. Sırada ikinci hedef var trans yapmak. Naletleme geçidi hakkında söylenenler hiç iç açıcı değil hatta moral bozucu ama bu işi başaracağız hiç şüphem yok. Hava bulutlandı bu gece yıldızları ve samanyolunu göremeyeceğiz.
Telefonu kullanmama izin vererek ailem ile ve sevgili dostum Emin ile görüşmemi sağlayan sevgili dostum Selman’a çok teşekkür ederim.
Kalemine sağlık Orhan Abi... En çok da ''Herkeste kafa feneri var, bende ise bisiklet ön farı var'' kısmını beğendim... :)
YanıtlaSilMehmet
Bir turu daha kazasız belasız başarıyla tamamlamışsınız.Tebrikler.Yazınızın yayınlanmasını bende Kaçkarlardan geldiğimden beri bekliyordum.Çok güzel fotolar ve bilgiler paylaşmışsınız.Devamını da sabırsızlıkla bekliyorum. Yaşınıza rağmen göstermiş olduğunuz performans mükemmel.Kaçkarlarda daha görülecek keşfedilecek çok yerler var. Acaba Kaçkar turlarına önümüzdeki yıl da devam etmeyi düşünüyor musunuz? Bu arada çektiğiniz fotoğraflardan birkaç tanesini yakında faaliyete geçireceğim sitemde yayınlayabilir miyim? (Fikret Öztürk)
YanıtlaSilFikret Bey teşekkür ederim. Önümüzdeki yıl Haziran veya Temmuz ayında Cihan ile birlikte İstanbul Hopa turunu yapmayı planladım. Daha doğrusu bu sefer o planladı ben katılacağım. Yaylalara çıkmayı şu anda düşünmüyorum ama Artvin tarafına uğrayabilirim. Bu turda gidemediğimiz Borçka Karagöle mutlaka gideceğiz. Tur anlatımlarımda benden sonra gideceklere yardımcı olabilmek için ayrıntıya fazla giriyorum. Kaçkarı düşünüyorum ama bisiklet ile değil ama benim işim belli olmaz. Uludağ içinde birdaha gitmem demiştim 4 kez daha gittim. Üstelik bunun 2 seferi trans oldu. Fotoğrafları kullanabilirsiniz.
YanıtlaSilHer şey harika tebrikler.
YanıtlaSilHarika insanlar,harika(zor) yerler,harika bir kamp ortamı,herşeyiyle harikasınız Orhan abi.İmrenerek ve gelecekte oralarla ilgili planlar yaparak izliyorum anlatımınızı.Selamlar Yazlığa gelirseniz haber verin görüşelim.
YanıtlaSilSelam gene dört ayak üstüne düşmüşsün.Bu zirveyi kazasız tamamladığınız için şanslısınız.Bilmediğin bir yere sadece haritalardan ve kitaplardan okuyarak rehber olmadan gelmen çok büyük cesaret işi.Zirve yaparken orda bu gurblar ve rehberler olmasaydı kesin kaybolurdunuz.Aklında olsun dağda kullanacağın ayakkabiyi alıken arkadan bir parmak boşluk olmasına dikkat et.Gene düşündüğün gibi anlatmışsın süper olmuş.beş buçuk saatte zirveye çıkmışsın tabii herkesden önce daha yavaş çıksaydın be kardeşim kendine kastınmı var.İnişte çektiğin ıstırabı biliyorum bende ilk önceleri ayagıma göre ayakbı almıştım çok sıkıntı çekiyordum pahalı olduğu içinde vazgeçemiyordum ama sonra bir tane daha aldım rahatladım,onuda oğluma verdim.Çetiğiniz videolar ve fotoğraflarda çok güzel ve etkileyici.Birbirlerini tamalamışlar.Selman'a bende teşekkür ederim bir birimizden haberdar olmamızı sağladığı için.İşallah bir başka dağa bu işi bilenlerle beraber çıkarız veya sen zirve yaparken ben aşağıda gezinirim aynı uğur gibi .
YanıtlaSilSevğili Orhan aynı anda iki faaliyeti (dağcılık ve bisiklete binmeyi) birleştirdiğin için seni kutlarım .Bende bazı arkadaşlarla biskletle torosları Karaisalıdan -Pozantı istikametinde aşarken hem trekking hemde bisikleti aynı anda yapmıştım.Birde burdan yak isimli albümümde görebilirsin .Hadi bakalım şu trans işnide halladelim .Hoşça kal
Orhan Abi Dileberdüzü'ne inişin yıllarca yurt dışında kalıp da sonra Kapıkule'den yurda dönenler gibi olmuş. Bir insan bu kadar sevinebilir Dilberdüzü'ne ulaştım diye...
YanıtlaSil