18 Mayıs 2014 Pazar
Sabah dışarıdan gelen seslerle uyandım. Saate baktım 06:40 tı. Normal olarak turlarda sabah 06:00 da kalkarım ama bu günkü yolumuz programda 60 km ve genelde iniş olarak göründüğünden yatmaya karar verdim. Yeniden uyandığımda aradan tam bir saat geçtiğini görüp çadırın içinde toparlanmaya başladım. O sırada birisi Orhan abi kalktı mı dedi Erdal kalktı çadırın içinde hazırlanıyor diye yanıt verdi. Erdal artık beni iyi tanıyor ve kalkar kalkmaz dışarı çıkmadığımı biliyor.
Benim toparlanmam adeta ritüel gibidir. Kalkınca uyku tulumunun içinden çıkmadan matın tapasını açıp yatmaya devam ederim. Bu arada mat iyice söner. Sonra doğrulup yastığımı söndürüp kılıfına sokarım. Sonrasında uyku tulumumdan çıkıp tulumu kılıfına yerleştirip sonra bunu Decathlondan aldığım naylon poşete koyarım. Daha sonra uyku tulumumun içindeki havayı iyice boşaltıp katlar ve kılıfına koyup ardından poşete koyarım. Poşete koymamın nedeni olurda çadırımı ıslak olarak çantaya koymak zorunda kalırsam matın ve uyku tulumunun ıslanmasını önlemek içindir. Daha sonra yolda giyeceğim giysileri giyip üzerimden çıkanları çantama yerleştirir ondan sonra dışarı çıkarım. Bu sıra hiç şaşmaz.
Dışarıda pırıl pırıl bir hava vardı ve çadırların çoğu toplanmıştı.
Lokantaya gidip giysilerimin kuruyanlarını aldım, kurumayanları dışarı güneşe serdim. Hemen kahvaltıya oturduk. Menüde dün BİM den aldığımız beyaz peynir, kaşar peyniri, zeytin var. Çay da lokantadan. Alabalık çiftliğinin sahibi henüz gelmediğinden her işimizi kendimiz yaptık.
Kahvaltıdan sonra kimimiz toparlanırken işini bitiren Sezer güneşleniyordu. Dünkü yağmurun ardından bu gün güneş tüm sıcaklığı ile bizleri kucaklıyordu.
Yarısı yeşil yarısı kahverengi bir kertenkele Barışın dikkatini çekti. Hemen hayvanı görüntülemenin derdine düştük. Sanırım bu renk değiştirebilen kertenkelelerden.
Saat 09:30 gibi yola çıkmaya hazırdık. Suuçtu ekibinin 2/3 ü ve Mustafakemalpaşadan güleryüzleri ile bize katılan Barış ve Murat. Onlar Ahmet ve geceyi Suuçtuda geçiren Gemlik ekibi ile bu gün yukarıya doğru tırmanış yapacaklar.
Bir ay önce downhill festivalinde boş bisikletlerimiz ile indiğimiz bu harika yolda bu sefer yüklü olarak yol almaya başladık. Bazılarımız festivalde de buradaydı. Bazılarımız 3 yıl önceki turdan burasını biliyorlardı ama Adem ve Tolga gibi aramızda ilk kez buraya gelenler de vardı. Yolda Mustafakemalden Ahmet, Can ve gemlikten gelen arkadaşlarla karşılaştık.
Hep birlikte bir hatıra fotoğrafı çektirip yeniden görüşme temennisi ile yolumuza devam ettik. Yolunuz buralardan geçerse Mustafakemalpaşaya mutlaka uğrayıp insan canlısı, güler yüzlü, yardımsever bu arkadaşlarla tanışın, onların önereceği rotalarda pedal çevirin.
Sabah sabah kuş sesleri arasında böylesi bir yolda pedal çevirmenin keyfini düşünebiliyor musunuz? İnsanın bütün pozitif enerjisini alıp götürüyor.
Yol ayrımlarında durup bir araya geldik. Bunun dışında herkes keyfine göre yol aldı.
Bir gün önce gurubun en önünde giden Sezer bu gün video ve fotoğraf çekmekten pedal çeviremiyor.
Bir dönemeçte durup gelenleri fotoğrafladım. Erdal ve Murat.
Aydın.
Adem.
Turlarımı bloğumdan takip edip ilk kez bizimle birlikte olan Tolga.
Geçen ay downhill turunda tanıştığım Arif. Tur boyunca sürekli video ve fotoğraf çekti, çektiklerini sosyal medyada anında paylaştı. Arife seni turun basın ve halkla ilişkiler sorumlusu ilan ediyorum dedim.
Tura adını veren Suuçtu ya geldik.
Burada telefonlarımız şebekenin kapsama alanına girdiğinden çalmaya başladı. Arayan Kemaldi. Mustafakemalpaşa ya gelmişler, yanındaki arkadaşlarının Suuçtuya gelmek için yola çıktıklarını kendisinin de çıkacağını söyledi. Onların buraya gelmesi oldukça zaman alacaktı.
Kısa bir değerlendirme yapıp fotoğraf çekimlerini fazla uzatmadan yola çıkmaya karar verdik.
Adem şelalenin önünde.
Yeniden yola çıktık. Yol buradan itibaren Mustafakemalpaşaya kadar asfalt.
1 km kadar uzunluğunda bir tırmanışın ardından Mustafakemalpaşa göründü. Engin bey arayıp hep birlikte Gölyazıya gitmek üzere yola çıktıklarını söyleyip yolda yetişirsiniz dedi.
Mustafakemalpaşa ya geldik.
Mustafakemalpaşa ya gelipte meşhur tatlısından yemeden olmaz deyip Güvenal da kaymaklı tatlılarımızı yedik, bazılarımız evde yapıp yemek için kuru tatlı aldık ve yola çıktık.
Yolda bir benzincide arkadaşlarımızla buluştuk ve bir günlük aranın ardından gurup toplanmış oldu. Gölden adını alan Uluabattayız.
Uluabat çayının üzerinden geçerken hepimiz fotoğraf çekmek için durduk.
Arifte arkamdaydı.
Dün karşıdaki dağlarda yağmur ve yokuşlarla boğuşuyorduk. Bulutlar yine o tarafta kümelenmiş.
Yol kenarında Gölkıyı tabelasını görünce acaba gölün kenarından Gölyaka ya gidebilir miyiz deyip yandaki benzin istasyonuna sorduk. Yol yokmuş ama bu yol 5 km ileride yeniden ana yola bağlanıyormuş.
Sezer ve Kemalle buradan gitmeye karar verdik.
Burada da kuş cenneti varmış.
Bu araç geçmeyen toprak köy yolunda keyifle gidiyoruz. kısa süreliğine de olsa araç gürültüsünden kurtulduğumuza memnunuz.
Hava çok sıcak kollarım kavruldu. Güneş kremimi yanıma almayı unutmuşum. Benim için 50 koruma faktörlü güneş kremi yaz turlarının olmazsa olmazıdır. Alt dudağım her zaman olduğu gibi bu turda da güneşten kavrulup çatladı. Kemal'e şaşıyorum 3 gün boyunca o siyah pantolon ve uzun kollu termal giysinin içinde nasıl yol aldı. Ben asla yapamam.
Trilye Kavşağına geldik. Yarın buraya geri gelip Trilyeye sapacağız.
Kavşaktan 4,5 km sonra 2-3 küçük tepeyi aşıp Gölyazı sapağına geldik.
Adem ve Arif te geldikten sonra nasıl olsa buradan yolu bulurlar diyerek geri kalanları beklemeyip yokuş aşağı sallandık.
2 km lik iniş ve çıkışın ardından önümüzüde 3 km lik düz bir yol kalmıştı Gölyazıya.
Ben Sezerle gidiyorum, Adem ve Arif fotoğraf çekimi için arkada kaldılar.
Düz dediğim yolda aslında az eğimli bir iniş.
Gölyazı girişinde bizi Gölyazı evi karşıladı.
Jandarmadan Zambak tepede kamp yapabileceğimizi öğrenip köyü gezmeye karar verdik.
Hafta sonu olduğundan burası çok kalabalık. Araç trafiğinin de içeri girmesine izin verildiğinden köprü üzerinde ilerlemek mümkün değil. Birde Güneşi beklerken dizi çekimleri olunca meraklılar yüzünden trafik iyice aksıyor.
Adanın etrafını dolaştık.
Burada halkın geçim kaynağı tarım ve balıkçılığın yanında turizm. Konaklama için 1 pansiyon gördüm. Ev pansiyonculuğu yaygın mı bilmiyorum. Yol kenarında dirsek teması dizilmiş kadınlar gözleme yapıp satıyorlar. Erkekler sandal gezileri düzenliyorlar.
Kalabalıktan bunalıp çadırlarımızı kurmaya, aşağıya daha sonra inmeye karar verdik. Mezarlığın hemen yanındaki Zambak sokaktan tepeye tırmandık. Yolun sonunda yokuş oldukça dikleşti. Yukarıdan Gölyazının görünüşü.
Beğendiğimiz yere çadırlarımızı kurduk.
Ardından benim önerimle duş almak için mezarlığa gittik.
Alışveriş için aşağıya indiğimizde burada BİM, ŞOK gibi marketler olmadığını öğrendik. Benim niyetim pişirilip dondurulmuş köfte alıp ocakta ısıtıp yemekti. Bakkallarda bu tür ürünler yok, konserve de bulamadık. Kasapta köfte ve et kalmamış. İnsanlar her şeyi tüketmiş. Domates, biber, yumurta ve makarna alıp yukarı çıktık.
Güneş batmadan yemek hazırlığına başladık.
Etrafımızdaki görüntü pastel tonlara bürünüp adeta bir tabloyu andırıyordu.
6 kişilik melemenimiz 2 parti halinde hazırlanmaya başladı. Ahçı başımız Sezgin iş başında. Aslında yemekte herkesin tuzu var. Kimimiz ocağı getirdi, kimimiz tencere tavayı verdi, kimimiz tuz ve yağını verdi, kimimiz ton balığını verdi, kimimiz suyu getirdi, kimimiz bulaşıkları yıkadı. Bu kampların en güzel yanı da bu süre kısa olduğu için insanların birbirinden huy kapmaya zamanı olmadan tur bitiyor ve hepimizin tadı damağında kalıyor. Oysa uzun soluklu turlarda durum daha farklıdır. Özellikle çok kişili turlarda. İnsanlar birbirlerinin ardından Bizans entrikaları çevirirler, kumpas kurarlar, guruplaşıp cephelere bölünürler ve sonunda balon bir yerden patlar, bu kadar basıncı şişirilmeyi kaldıramaz.
Güneş batarken etrafı kızıla boyamaya başladı.
Karınlarımız doydu, çay demlenirken yine bir imece başladı. Sezgin in ocağında benim çaydanlığımda Aydının sallama çayı benim verdiğim şeker ile tatlandırılıp içildi. Bardak bulamayanlar az önce yemekte içilen bira kutularunun üstünü kesip bardak yaptılar. Adem kamp alanında çayı beklerken Murat, Sezgin ve ben köye gezmeye indik.
Dün mücadele ettiğimiz yokuşlar karşı tepelerde görünürken arkasındaki karlı zirveyi buradan bakınca fark ettik. Acaba Uludağ mı?
Aşağı indiğimizde kalabalık yok olmuş etrafa bir sakinlik çökmüştü. Bazı çay bahçeleri kapanmıştı. Turu tamamladığımızda Murat ve Sezgin kahve içmek için açık çay bahçesine girdiler. Ben kampa döndüm. Rüzgar vardı ve insanı ürpertiyordu. Hemen çadırıma girdim. Yan tarafta bir kaç arkadaş sohbet ediyorlardı. Kamp alanımızdaki piknikçilerin yerine yeni misafirler gelmişlerdi. Sabah orman içinde başlayan güzel bir tur günü daha göl kenarında bir başka güzel ortamda sona erdi.
Gölyazıya gelmek isterseniz hafta içi olmasına dikkat edin ve özel bir yiyecek istiyorsanız mutlaka yanınızda getirin.
Bu günkü yolumuz benim hazırladığım haritaya göre 60 km idi ama 85 km oldu.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder